Category: Columns

Beste luisteraar,
Lezer,

Ik verkeer in de vorm van mijn leven. U ziet het natuurlijk niet van waar u momenteel zit of staat of misschien zelfs ligt, eventueel naakt en in een dubieuze positie gewrongen. Weet ik veel hoe u zich het liefst te goed doet aan mijn literatuur… Dat is volledig uw eigen huishouden, waarmede ik mij niet heb te bemoeien. Ik kan me er alleen maar wat bij voorstellen. Zoals elke burger heb ik namelijk ook zo van die dagen dat een doordeweekse missionarishouding niet voldoet aan de torenhoge verwachtingen. Een boekje erbij (de Balzac) en de hemel klaart vaak al snel op. Mijn vriendin leest graag.

Waar ik eigenlijk op tracht aan te sturen is dat ik tegenwoordig de vruchten pluk van een uitstekende fysieke conditie. Afgelopen zomer maakte ik zelfs mijn comeback in het voetbal. Door de sterke prestaties van de Rode Duivels op het wereldkampioenschap in Rusland is dat de nationale media wat ontgaan. Ik blijf er sereen bij en gun die jonge voetballertjes het licht van de schijnwerpers wel. Waar het leven zich namelijk écht afspeelt is na de uren, op de helft van een hobbelig grasveld in het Jubelpark of zoals afgelopen woensdag op een synthetisch grasveld in een moderne voetbalschuur te Laken. “Fit Five” heet het. Toepasselijk, want iedereen bleek welgeteld slechts vijf minuten fit. Daarna was het één en al gehijg, temporiseren, krampen en pottenstampen.

Het leuke aan deze groep is de heterogeniteit ervan. Daarmee bedoel ik niet dat er nooit eens een bemoedigende klets op iemands poep mag gegeven worden wanneer hij de doelman van de tegenstander het nakijken geeft na een geslaagde penetratie in het doelgebied, of als er eens lekker tussen de benen wordt gespeeld, of wanneer een verdediger tijdens een heet standje er nog net een voetje tussen kan steken. Neen. Ik bedoel dat de groep divers is in gestalte, persoonlijkheid en stijl. Het is voor mij een bijna wekelijks, deugddoend geheugensteuntje dat ik de mensheid nog niet beu ben en wanneer ik eens een bal tegen de touwen jaag, ook mijzelf nog niet. En dat kan tellen, na een intieme relatie van bijna 32 jaar.

De manier waarop ik meestal tot scoren kom is door het eerst een half uur, onopvallend, heel rustig aan te doen om vervolgens een tiental minuten in het rond te hossen wanneer de anderen moe gebikkeld zijn. Zo rolt er altijd wel eens iets binnen. Dat is ook zo mooi aan woensdagavond-voetbal. We scoren allemaal wel eens keer. Ieder op zijn eigen manier en nooit zonder de assistentie van een ploegmakker. Symbolischer kan niet. Iedereen kan wel iets heel erg goed, wat een ander niet kan.
Mijn specialiteiten zijn: het spel vertragen, zoals Axel Witsel maar dan zonder de flair, wegdraaien van een verdediger, zoals Eden Hazard maar dan zonder de explosiviteit, koppen zoals Marouane Fellaini maar dan zonder de bal, de bal aannemen zoals Romelu Lukaku maar zonder de kracht en snelheid om het goed te maken en tenslotte wanneer ik in doel sta, de bal tussen de benen laten glippen zoals Thibaut Courtois… Precies zoals hij maar zonder de voorafgaande wereldsaves. “Polyvalent” heet dat.

Ik wil gewoon maar zeggen, geachte Roberto Martinez, kom toch eens een keertje kijken. Wat heb je te verliezen? Er schuilt een Rode Duivel in elk van ons.

 

Click the play-button for audio version:

Beste lezer,
Geachte luisteraar,

Het is opzienbarend hoe een nachtelijk bezoek aan het toilet voor een kleine, doch onstuitbare behoefte, steeds nefaste en onherroepelijke gevolgen heeft voor het verdere slaappatroon. Bijgevolg zit ik hier nu al weer voor mijn computer, om vijfentwintig voor vijf. U ontvangt deze boodschap op een later moment.

Koffie kan troost bieden maar het gebibber van mijn Nespresso-apparaat wekt dan weer mogelijk mijn levensgezellin, die zich in de kamer hiernaast tegoed doet aan welverdiende rust. U begrijpt dat ik met een moeilijk dilemma zit… Volluto of Cosi. Welke richting de keuze ook uitgaat, er komt spijt aan te pas. Niet alleen is kiezen, zoals voor elke neuroot in hart en nieren, verliezen… koffie betekent namelijk ook onherroepelijk wakker worden uit een of andere droom waar je mits geen koffie nog opnieuw in had kunnen verdwalen. Koffie maant aan tot verdergaan maar tegelijkertijd levert koffie het besef dat er meer op de maag is blijven liggen dan je zou vermoeden. Koffie zegt vervolgens “en nu aan het werk!” En nog voor de laatste slok binnen is zit je alweer met je neus tussen de dagelijkse beslommeringen. Hondstrouw zijn wij mensen aan onze miserie.

Niet dat ik het allemaal bepaald somber in zie. Integendeel. Verandering is op til. Bovendien ben ik tot het inzicht gekomen dat ik slachtoffer ben van niks en vormgever van alles. Dat is me wat, om inzicht te krijgen in dat soort intrinsiek vermogen. Paardenkracht, zeg ik u, schuilt in ons allen. Er moet alleen beslist worden om nu de kar te gaan trekken of in de gang te blijven staan als een nozem.

Maar goed. De klok slaat inmiddels bijna half acht. Ik bekijk een aflevering van Extra Time, in uitgesteld relais, zoals dat zo tweetalig heet. Een tweede koffie dringt zich op en ik drink op. Wesley Sonck knipoogt vrolijk in het rond. Jan Mulder lult er op los zoals in onze moedertaal enkel Nederlanders dat kunnen. Een meerwaarde, niettemin. Niet enkel omdat wij Vlamingen met ons Calimerocomplex nood hebben aan dat soort protagonist, maar ook stiekem aan zijn goedkeuren, zijn affirmatie dat Belgische voetballers het goed doen. Trouwens, geef de man een pen met wat papier en hij graait gewis een gros genoeglijke zinnen bij elkaar. Dat moet je maar kunnen. Filip Joos kan dat ook. Die kan dat ook al sprekend, net zoals de voetbalman van de radio. Zo zijn we met z’n allen toch maar mooi verwend en dat zonder enige kijk- en luistergeld bijdrage.

En dan is het nu tijd om aan de dag te beginnen. De zon is opgekomen. Het wordt naar verluid 21 graden vandaag.

Click the play-button for audio version:

Beste luisteraar,
Geachte lezer,

Een beetje vriend van mij is vertrouwd met mijn puberale, doch duurzame idolatrie voor de Amerikaanse rock-groep, Collective Soul. Intussen al 15 jaar lang. Gezien het nihil van mijn eigen muzikale achtergrond (lees: werkelijk geen instrument aangeraakt in mijn gehele levensloop) spreekt dit nochtans niet noodzakelijk in het voordeel van de mannen uit Atlanta, Georgia. Toch raad ik het criticasters ten stelligste af te veel kritische noten op hun zang te hebben wanneer zij de kwaliteit van prachtnummers als pakweg “Disciplined Breakdown,” “The World I Know” of “Compliment” (allen verschenen op verschillende studio-albums) trachten te beoordelen. Indien zij het toch nodig achten om in mijn aanwezigheid hier of daar een kanttekening te plaatsen, weze zij dan op hun hoede voor mijn beruchte mawashi geri, dewelke wel eens vanuit het niets zomaar op hun bakkes terecht zou kunnen komen.

Ik ben als kind grotendeels opgegroeid in de achtertuin, achter een voetbal hollend of tussen de palen duikend achter dezelfde bal die met kunde in de hoek werd getrapt door ofwel mijn broer Gerrit, ofwel mijn buurjongen Jan, ofwel mijn zus Catho. Wanneer het heel erg hard regende bleef ik soms (lang niet altijd) binnen. En dan kroop ik bij voorkeur voor de televisie om naar een compilatie-cassette te kijken met wedstrijdsamenvattingen van STVV tussen mijn geboortejaar en dat van pakweg Youri Tielemans. De mooiste doelpunten en het bijhorende commentaar van Ivan Sonck, Dirk Abrams, Carl Huybrechts, Jan De Wijngaert en anderen imiteerde ik daarna dan zo goed mogelijk op mijn eentje zodra de wolken buiten verdwenen waren. Door al dat gedoe had ik tot mijn zestiende nooit de tijd gevonden om het medium van boeken te leren kennen. Mijn enige aanraking ermee had steeds plaats in het kader van een schoolse verplichting. Niet met geneugte dus.

Het zou op een onbeduidende weekdag zijn dat ik via LimeWire per ongeluk de nummers “Skin” en “Why Part 2” van Collective soul kwam te downloaden. Deze laatstgenoemde song bracht me zodanig in de ban dat ik diezelfde nacht slapeloos doorbracht, vergeefs op zoek naar “Why Part 1” “want,” redeneerde ik, “als deel 2 nog zo goed is, hoe geweldig moet deel 1 dan wel zijn?!”. Een aantal weken later gaf ik het op. Het nummer bleek niet te bestaan en muziek van Collective Soul bleek overigens niet te worden verkocht in België. Het was een tijd waarin pubers nog CD-albums kochten en toen ik onverhoeds (in het buitenland) eens op het albumhoesje van “Dosage” stuitte, zou een nieuwe wereld voor mij open gaan: die van het geschreven woord. Zowat elke songtekst die Ed Roland, de zanger en oprichter van de band, in de jaren negentig had neergepend bleek een zeldzaam juweeltje. Al snel zou mijn bed worden geflankeerd door een muur volgeplakt met zorgvuldig geselecteerde citaten uit het oeuvre van deze sloeber. Ik besefte het nog niet maar ik had eindelijk mijn vrede gevonden met de literatuur.

Nu, meer dan een decennium later, durf ik al eens een boek te openen en dat is maar goed ook voor een onderontwikkelde kwast als mijzelf.

Lack of knowledge has a source (oh boy)
Still my thoughts must run their course (oh yeah)
And they do

Click the play-button for audio version:

Geachte lezer,
Beste luisteraar,

Afgelopen middag bevond ik mij in de dichtstbijzijnde Carrefour Market te Sint-Gillis. De reden hiervoor was dat de dichtstbijzijnde Delhaize sinds jongstleden definitief gesloten is. Ook was het zo dat de koelkast waarin ik en mijn levensgezellin voedsel bewaren zich, sinds onze terugkeer uit vakantie in La Douce France, in bijzonder ledige toestand bevond. Daar moest wat aan gedaan worden. De lekkerste Boeuf Bourguignon ter wereld zou zich immers niet vanzelf klaarmaken. Neen, daarvoor zijn onder andere lappen rundsvlees, spek, paddestoelen, winterpenen, teentjes knoflook, een heerlijk volle Bourgogne-wijn en kruiden, min of meer naar eigen smaak, voor nodig.

Eens ter plaatse, gewapend met mijn blauwe winkelkarretje en plastic zak (een rode, van Delhaize), werd ik gewaar dat mijn Carrefour Market enkele structurele wijzigingen aan het ondergaan was. Dit kon ik heel erg duidelijk merken aan het paneel waarop geschreven stond “Uw Carrefour Market ondergaat momenteel enkele structurele wijzigingen.” Zoiets, maar dan in het Frans. Overigens excuseerde de uitbater zich in dezelfde boodschap voor het ongemak van de noodzakelijke werken. Dat hoefde niet, vond ik. Zulke dingen zijn immers onvermijdelijk als we met zijn allen vooruit willen in dit verraderlijk complexe leven van ons. De dame die ik wat later tegenkwam aan het schap waar voorheen brood kon gekozen en gesneden worden zat niet op dezelfde golflengte. Dat kon ik afleiden uit haar binnensmondse, doch hoorbare, geklaag. Ik verdenk haar er trouwens van dit geklaag intentioneel nét genoeg hoorbaar te hebben gemaakt om de twee jongens die nieuwe winkelrekken aan het monteren waren het leven net wat zuurder te maken. Ik ben echter niet van plan verdere stappen te ondernemen omtrent deze verdenking. De jongens volgens mij ook niet.

Niettemin vond ik het gemompel van de voorgenoemde dame allerminst getuigen van betamelijkheid. Ik maakte me dan ook de strenge maar rechtvaardige bedenking dat dit kleinburgerlijke kabouterwijf ook gewoon de boodschap aan de ingang van de winkel had kunnen lezen en zich alsnog naar een andere winkel had kunnen begeven. Dat zou weliswaar niet de Delhaize van Vorst geweest zijn, want die heeft zoals ik reeds in het begin van mijn relaas aanhaalde, sinds kort zijn deuren gesloten, voor eens en voor altijd. Verder vroeg ik me ook af waar zo iemand in tijden als vandaag überhaupt de tijd vindt om zomaar even op een maandagmiddag boodschappen te komen doen. “Dat ikzelf die tijd toch ook vind deed niet ter zake, trachtte ik mezelf althans te overtuigen. Dat bleek geen sinecure. Uiteindelijk voelde ik toch woede jegens mezelf opborrelen: “Wie ben jij eigenlijk, Jeroen Simon Frank De Rore, om op een maandagmiddag in een supermarkt rond te sloffen?!”

Verslagen verliet ik niet veel later het commerciële pand en wandelde in grijze gedachten verzonken naar huis. Door alle commotie was ik toch wel vergeten om runderlappen te kopen zeker. Stel je voor. Adieu Boeuf Bourguignon. En ik had er nog zo naar uitgekeken. Uit puur automatisme had ik wel twee keer 400g gehakt gekocht, een mengeling van runds- en varkens. Zo zijn er dus toch nog zaligmakende zekerheden die zich week in, week uit bevestigen: de heerlijke Ragù alla bolognese van ondergetekende. Mijn vriendin is waarlijk met haar gat in de relatieve boter gevallen met mij.