Twijfel in tijden van corona

Click the play-button for audio version:

Beste lezer, alsook luisteraar,

Als ik de afgelopen tijd in mijn kot iets heb geleerd over mijzelf is het wel dat ik een moeilijk te inspireren individu ben. Meer tijd is vooral meer tijd om me te verliezen in de eindeloze conversatie met mijn egocentrische zelf, zo blijkt. Andere mensen trekken wel mijn aandacht, maar interesseren mij verder doorgaans niet bijster. Ik ben er niet trots op maar het is zo. Ik ben al blij als niemand afziet en neem er genoegen mee het niet te weten wanneer dat toch het geval is. Ik ben een laffe, stinkende dweil die ergens in een hoekje ligt uit te drogen en de grote lenteschoonmaak is dit jaar onderhevig aan uitstel wegens pandemie. Of is het pandémie? Zoek het zelf maar op.

Zowat alles is voor mij cliché, inclusief het feit dat alles cliché is. Dat biedt mijn creatieve ambities weinig armslag. Ik hink op twee gedachten door het dagelijkse leven. De ene is dat ik iedereen onwaardig ben en de andere is dat iedereen waardeloos is. Er zijn momenten dat ik hink op beide. Dat zijn de moeilijkste. Er zijn ook momenten van inkeer. Dan besef ik droogweg dat sommige mensen betere keuzes maken, meer discipline aan de dag leggen en hun aandacht beter investeren dan ik de mijne. En wanneer ik voedzaam ontbeten heb, besef ik de vrijheid te bezitten om hetzelfde te doen. Nog altijd.

Als ik de afgelopen weken in mijn kot iets heb geleerd over de wereld rondom me is het dat we meer dan ooit een uitstervend ras zijn; niet omdat we opeens met miljoenen ziek in bed liggen, wel omdat we onstuitbaar evolueren naar een nieuw geslacht: homo cyborgicus of homo absentis, of iets dergelijks. Dat zeg ik niet omdat we de sapiens in ons plotseling hebben achtergelaten. Dat deden we ergens einde jaren negentig al, toen reality tv zijn intrede deed.

Nee, ik zeg het omdat ik vaststel dat we moeiteloos online werken, ravotten en elkander al friemelend op de hoogte houden van onze non-avonturen. Als we in deze tijden nog ergens bestaan is het wel online, ver weg van elkaar. Het tijdperk van de afstandelijke mens is definitief aangebroken. Natuurlijk gaan we deze zomer, wanneer de lockdowns worden opgeheven met onze broekjes en onze rokjes vol goesting het openbare leven tegemoet, maar elk moment zal slechts bestaan wanneer het online te raadplegen valt. vanop afstand.

Of misschien heb ik gewoon nood aan frisse lucht.