De kans dat ik ooit een roman schrijf is miniem

Click the play-button for audio version:

Beste luisteraar,
Geachte lezer,

Een beetje vriend van mij is vertrouwd met mijn puberale, doch duurzame idolatrie voor de Amerikaanse rock-groep, Collective Soul. Intussen al 15 jaar lang. Gezien het nihil van mijn eigen muzikale achtergrond (lees: werkelijk geen instrument aangeraakt in mijn gehele levensloop) spreekt dit nochtans niet noodzakelijk in het voordeel van de mannen uit Atlanta, Georgia. Toch raad ik het criticasters ten stelligste af te veel kritische noten op hun zang te hebben wanneer zij de kwaliteit van prachtnummers als pakweg “Disciplined Breakdown,” “The World I Know” of “Compliment” (allen verschenen op verschillende studio-albums) trachten te beoordelen. Indien zij het toch nodig achten om in mijn aanwezigheid hier of daar een kanttekening te plaatsen, weze zij dan op hun hoede voor mijn beruchte mawashi geri, dewelke wel eens vanuit het niets zomaar op hun bakkes terecht zou kunnen komen.

Ik ben als kind grotendeels opgegroeid in de achtertuin, achter een voetbal hollend of tussen de palen duikend achter dezelfde bal die met kunde in de hoek werd getrapt door ofwel mijn broer Gerrit, ofwel mijn buurjongen Jan, ofwel mijn zus Catho. Wanneer het heel erg hard regende bleef ik soms (lang niet altijd) binnen. En dan kroop ik bij voorkeur voor de televisie om naar een compilatie-cassette te kijken met wedstrijdsamenvattingen van STVV tussen mijn geboortejaar en dat van pakweg Youri Tielemans. De mooiste doelpunten en het bijhorende commentaar van Ivan Sonck, Dirk Abrams, Carl Huybrechts, Jan De Wijngaert en anderen imiteerde ik daarna dan zo goed mogelijk op mijn eentje zodra de wolken buiten verdwenen waren. Door al dat gedoe had ik tot mijn zestiende nooit de tijd gevonden om het medium van boeken te leren kennen. Mijn enige aanraking ermee had steeds plaats in het kader van een schoolse verplichting. Niet met geneugte dus.

Het zou op een onbeduidende weekdag zijn dat ik via LimeWire per ongeluk de nummers “Skin” en “Why Part 2” van Collective soul kwam te downloaden. Deze laatstgenoemde song bracht me zodanig in de ban dat ik diezelfde nacht slapeloos doorbracht, vergeefs op zoek naar “Why Part 1” “want,” redeneerde ik, “als deel 2 nog zo goed is, hoe geweldig moet deel 1 dan wel zijn?!”. Een aantal weken later gaf ik het op. Het nummer bleek niet te bestaan en muziek van Collective Soul bleek overigens niet te worden verkocht in België. Het was een tijd waarin pubers nog CD-albums kochten en toen ik onverhoeds (in het buitenland) eens op het albumhoesje van “Dosage” stuitte, zou een nieuwe wereld voor mij open gaan: die van het geschreven woord. Zowat elke songtekst die Ed Roland, de zanger en oprichter van de band, in de jaren negentig had neergepend bleek een zeldzaam juweeltje. Al snel zou mijn bed worden geflankeerd door een muur volgeplakt met zorgvuldig geselecteerde citaten uit het oeuvre van deze sloeber. Ik besefte het nog niet maar ik had eindelijk mijn vrede gevonden met de literatuur.

Nu, meer dan een decennium later, durf ik al eens een boek te openen en dat is maar goed ook voor een onderontwikkelde kwast als mijzelf.

Lack of knowledge has a source (oh boy)
Still my thoughts must run their course (oh yeah)
And they do