Click the play-button for audio version:
Geachte lezer,
Beste luisteraar,
Afgelopen middag bevond ik mij in de dichtstbijzijnde Carrefour Market te Sint-Gillis. De reden hiervoor was dat de dichtstbijzijnde Delhaize sinds jongstleden definitief gesloten is. Ook was het zo dat de koelkast waarin ik en mijn levensgezellin voedsel bewaren zich, sinds onze terugkeer uit vakantie in La Douce France, in bijzonder ledige toestand bevond. Daar moest wat aan gedaan worden. De lekkerste Boeuf Bourguignon ter wereld zou zich immers niet vanzelf klaarmaken. Neen, daarvoor zijn onder andere lappen rundsvlees, spek, paddestoelen, winterpenen, teentjes knoflook, een heerlijk volle Bourgogne-wijn en kruiden, min of meer naar eigen smaak, voor nodig.
Eens ter plaatse, gewapend met mijn blauwe winkelkarretje en plastic zak (een rode, van Delhaize), werd ik gewaar dat mijn Carrefour Market enkele structurele wijzigingen aan het ondergaan was. Dit kon ik heel erg duidelijk merken aan het paneel waarop geschreven stond “Uw Carrefour Market ondergaat momenteel enkele structurele wijzigingen.” Zoiets, maar dan in het Frans. Overigens excuseerde de uitbater zich in dezelfde boodschap voor het ongemak van de noodzakelijke werken. Dat hoefde niet, vond ik. Zulke dingen zijn immers onvermijdelijk als we met zijn allen vooruit willen in dit verraderlijk complexe leven van ons. De dame die ik wat later tegenkwam aan het schap waar voorheen brood kon gekozen en gesneden worden zat niet op dezelfde golflengte. Dat kon ik afleiden uit haar binnensmondse, doch hoorbare, geklaag. Ik verdenk haar er trouwens van dit geklaag intentioneel nét genoeg hoorbaar te hebben gemaakt om de twee jongens die nieuwe winkelrekken aan het monteren waren het leven net wat zuurder te maken. Ik ben echter niet van plan verdere stappen te ondernemen omtrent deze verdenking. De jongens volgens mij ook niet.
Niettemin vond ik het gemompel van de voorgenoemde dame allerminst getuigen van betamelijkheid. Ik maakte me dan ook de strenge maar rechtvaardige bedenking dat dit kleinburgerlijke kabouterwijf ook gewoon de boodschap aan de ingang van de winkel had kunnen lezen en zich alsnog naar een andere winkel had kunnen begeven. Dat zou weliswaar niet de Delhaize van Vorst geweest zijn, want die heeft zoals ik reeds in het begin van mijn relaas aanhaalde, sinds kort zijn deuren gesloten, voor eens en voor altijd. Verder vroeg ik me ook af waar zo iemand in tijden als vandaag überhaupt de tijd vindt om zomaar even op een maandagmiddag boodschappen te komen doen. “Dat ikzelf die tijd toch ook vind deed niet ter zake, trachtte ik mezelf althans te overtuigen. Dat bleek geen sinecure. Uiteindelijk voelde ik toch woede jegens mezelf opborrelen: “Wie ben jij eigenlijk, Jeroen Simon Frank De Rore, om op een maandagmiddag in een supermarkt rond te sloffen?!”
Verslagen verliet ik niet veel later het commerciële pand en wandelde in grijze gedachten verzonken naar huis. Door alle commotie was ik toch wel vergeten om runderlappen te kopen zeker. Stel je voor. Adieu Boeuf Bourguignon. En ik had er nog zo naar uitgekeken. Uit puur automatisme had ik wel twee keer 400g gehakt gekocht, een mengeling van runds- en varkens. Zo zijn er dus toch nog zaligmakende zekerheden die zich week in, week uit bevestigen: de heerlijke Ragù alla bolognese van ondergetekende. Mijn vriendin is waarlijk met haar gat in de relatieve boter gevallen met mij.
JdR. Podcast 